SILT: landschappelijk icoon voor Vlaamse kust

Meer dan een casino of een hotel op de zeedijk van Middelkerke is SILT een landschappelijk icoon. De nieuwe blikvanger voor de Vlaamse kust combineert kustversterking, landschap, leefbaarheid, duurzaamheid, mobiliteit en ontspanning doordat de ontwerpers het gebouw hebben geïntegreerd in een nieuw beleefbaar landschap. Die samensmelting zorgt ervoor dat het gebouw opgaat in de bestaande kustlijn. In het hart van dat landschap manifesteert de hoteltoren zich als een nieuwe baken aan zee. De evenementenzaal, het restaurant en het casino zijn verscholen onder de duin, maar hebben dankzij transparante gevels en ruime terrassen een spectaculair uitzicht over strand en zee aan de ene zijde en het Epernayplein aan de andere zijde.

Het bouwen op de overgangslijn tussen strand en zeedijk vroeg de nodige bouwkundige maatregelen om stabiliteit te verzekeren en de nodige weerstand te bieden tegen de grillen van de Noordzeekust. “Zo is het 380m lange ondergrondse parkeercomplex gefundeerd op 425 funderingspalen. Die palen vangen zowel trek- als drukkrachten op”, weet projectleider Dré De Sutter bij Democo. “De beschoeiing voor de bouwkuip is uitgevoerd in CSM-wanden en secanspalenwanden. Daarin hebben we vervolgens de betonnen draagstructuur van het complex opgetrokken. Dat gebeurde hoofdzakelijk in ter plaatse gestorte betonnen wanden en kolommen. Bijzonder zijn de vloerplaten. Die voor het afdekken van kelderverdieping -2 gebeurde nog in vrij gangbare voorgespannen welfsels. Maar de afdek van verdieping -1 was een nagespannen betonvloer met een dikte van 70cm tot 100cm. Ook het landschapsdak - dat overloopt in de duinen – en de verdiepingsvloeren van het hotel zijn allemaal nagespannen ter plaatse gestorte betonplaten.”

Zeebestendig bouwen

Die solide betonnen basis kreeg een gevelafwerking nagenoeg volledig in glas. “De gevel is als het ware een dubbele gevel. De eerste laag is opgebouwd uit aluminium schrijnwerk met glas en invulpanelen. Bij de hoteltoren is daarrond nog een houten voile in cross laminated timber gesluierd. In deze gevel zit een verfijnd lichtontwerp verwerkt dat na zonsondergang de houten structuur verlicht”, vervolgt Guy De Meyer, gedelegeerd bouwheer voor Debuild. Die materialen zijn niet lukraak gekozen. Het agressieve zeeklimaat vroeg om een doordachte selectie. “Dat was van toepassing voor nagenoeg alle materialen in de buitenomgeving, van het buitenschrijnwerk over de bekledingspanelen van de indrukwekkende luifel, tot verbindingsknopen in de houtstructuur en de leuningen. Het had vooral impact op de roestvast stalen onderdelen en de gelakte staalonderdelen. Hier moesten we echt in de klasse afgestemd op zeeklimaat aankopen”, weet het duo.

Werken in het ritme van de kust

Niet alleen het ontwerpen gebeurde met aandacht voor het zeeklimaat, ook voor de bouwwerken zelf was er aandacht voor veiligheid met de grillige Noordzee op enkele tientallen meters van de bouwput. “Om geen negatieve invloed van de getijdewerking te hebben, hanteerden we altijd een dubbele veiligheidslijn tijdens de werken. Een eerste veiligheidslijn was een tijdelijke zandduin die we hebben gevormd met het zand uit de uitgraving voor de ondergrondse parking. Als tweede beschermingslijn hebben we een afscherming in waterdicht verbonden damplanken geplaatst. Bijkomend hebben we de planning voor de werken aan het meest zeewaarts gelegen deel van de zeewering beperkt tot de laagtijperiodes”, vertelt het projectteam.

Ook de veelvuldige voorjaarsstormen in 2022 en 2023 bepaalden mee het ritme van de bouwwerken. “De stormen hebben vooral een invloed gehad op het gebruik van de torenkranen. Dat noopte ons bepaalde activiteiten naar een latere datum te verschuiven. Daarnaast hadden de vakantieperiodes een invloed op onze projectplanning. Aan de kust is het niet toegestaan om op het openbaar domein te werken tijdens de zomervakantie. Dat betekent dat we in de zomer van 2022 effectief twee maanden niet gewerkt hebben. In 2023 was dat oponthoud beperkt tot één maand omdat we toen al met de afwerking bezig waren in het gebouw. We konden toen de parkeergarage gebruiken voor het laden en lossen van materialen”, zegt Guy De Meyer.

In de eerste fase van de bouwwerken was de logistieke uitdaging veel groter. “Om de toegang tot de werf te verzekeren, bouwden we een tijdelijke brug over de bouwput van de ondergrondse parking. De hinder voor de toeristen en strandgangers hebben we beperkt door het aanleggen van een tijdelijke dijk in beide zomerperiodes. De werfinrichting was gezien de omvang van het project een continu veranderd gegeven en dus een ware uitdaging voor het hele werfteam. Het leveren van materialen was ook niet vanzelfsprekend, aangezien we niet zomaar alles via de zeedijk konden aanleveren. Om transport over de dijk in tijd en ruimte te beperken, hebben we meerdere werfingangen voorzien“, rondt Dré De Sutter af.