Europese en federale maatregelen tegen sociale dumping

“Europees Commissaris voor  Werkgelegenheid, Sociale Zaken en Arbeidsmobiliteit Marianne Thyssen moet dringend een beter Europees kader scheppen dat minder ruimte laat voor misbruik in risicosectoren zoals de bouw en de schoonmaak. Op federaal niveau moeten we tot een competitievere sociale zekerheid komen. Doordat de sociale lasten zo hoog zijn, werkt België detachering al te zeer in de hand”, stellen kamerleden Stevens en Raskin.

Zij vragen dat de EU-lidstaten zelf een opdeling kunnen maken tussen risicosectoren (waar de kans op misbruik groot is) en niet-risicosectoren. “Zo kan sociale dumping doeltreffend worden aangepakt, rekening houdend met de eigenheden van de nationale arbeidsmarkt. In de Belgische bouwsector pakt de 24 maanden maximale detacheringsduur die Marianne Thyssen voorstelt het misbruik niet aan. In dergelijke risicosectoren moeten we naar maximum zes maanden kunnen gaan”, zegt Helga Stevens.

“Anderzijds willen we voor de niet-risicosectoren geen maximale duurtijd voor detachering opleggen. In de metaalindustrie kunnen detacheringen bijvoorbeeld gemakkelijk drie jaar duren. Het vrije verkeer van diensten is voor een open economie als de Vlaamse op vele vlakken een enorme economische meerwaarde. Het is niet de bedoeling dat we dat onnodig inperken”, vindt Wouter Raskin.

De N-VA pleit er ook voor om het Europese welvaartstoerisme aan banden te leggen. “Het sociale-zekerheidstoerisme ondermijnt het draagvlak voor de Europese Unie, wat met het brexit-referendum gebleken is. Daarom hebben we nood aan een afzonderlijk sociaal statuut voor EU-nieuwkomers. Zij moeten eerst voldoende bijdragen aan onze sociale zekerheid voordat ze ervan kunnen genieten. Sociale rechten moet je opbouwen en zou je niet als veredeld verhuiscadeau mogen krijgen. Bovendien betreuren we dat Europa de export van de kinderbijslag nog steeds niet wil inperken. Nochtans zou dit aan alle lidstaten de mogelijkheid schenken om de uitkeringen te koppelen aan de levensstandaard van de lidstaat waar het kind verblijft. Het leven in Europa is immers niet overal even duur”, argumenteren Raskin en Stevens.

Op federaal niveau stelt de N-VA een hervorming van Limosa voor, het informatiesysteem over het aantal buitenlandse gedetacheerde werknemers en zelfstandigen dat in België werkt. “Sinds de hervorming van de Limosa-meldingsplicht voor gedetacheerde werknemers en zelfstandigen is dit controlemechanisme niet meer dan een lege doos. Dit moet anders. Daarom willen we Limosa hervormen naar het model van de slimme Dimona/DmfA-aangifte, die vandaag verplicht is voor Belgische werknemers. Die aangifte is de jongste jaren zelf geëvolueerd naar een soort tijdsregistratiesysteem. Ook de Limosa-melding zou een dergelijke evolutie moeten doormaken zodat aan buitenlandse werknemers dezelfde eisen worden gesteld als aan hun Belgische collega’s. Dat is alleen maar eerlijk”, zegt Raskin.

“De Belgische sociale zekerheid is vandaag nog te weinig competitief. De hoge sociale lasten in België zijn een belangrijke oorzaak van de uitgebreide detachering. Dat het anders kan, bewijzen onze noorderburen. In Nederland zien we al enkele jaren een dalende trend inzake detachering. De verklaring hiervoor ligt mogelijk bij de gedeeltelijke fiscalisering van het Nederlandse sociale stelsel. Ook bij ons zouden we sommige elementen van de sociale zekerheid kunnen fiscaliseren; denk maar aan persoonsgebonden domeinen zoals de kinderbijslag, de ouderenzorg of langdurige invaliditeit. Iedereen die in België zou wonen en werken, zou verzekerd zijn. Bijdragen zouden geïnd worden als een percentage op het belastbare inkomen. Op die manier realiseer je meteen ook een verlaging van de totale arbeidskost”, besluiten beide parlementsleden.